Quakers opereren in de samenleving vaak onopvallend en het liefst in samenwerking met anderen.
In hun stille bijeenkomsten stellen zij zich open voor de ingevingen van liefde en waarheid. Deze zijn hun bron van inspiratie en een gids op hun pad. Door de eeuwen heen hebben zij ervaren dat in ieder mens het ‘Innerlijk Licht’ huist. Ze zoeken ‘dat van God’ in zichzelf en in de ander.
Geloof
Bij de Quakers, zij spreken elkaar aan met ‘Vrienden’, tref je mensen aan met uiteenlopende levensbeschouwingen. (Quakers was een vroeger een scheldnaam die tot geuzennaam werd. De werkelijke naam is Genootschap der Vrienden. ) Ook mensen die weinig met de gevestigde godsdiensten van doen hebben. Hun gemeenschap is gebaseerd op vertrouwen in ‘het Innerlijk Licht’, ook wel aangeduid met: ‘dat van God dat in ieder mens aanwezig is’; Dat men kan ervaren en dat aangesproken kan worden. Zij komen regelmatig bijeen om dit zittend in een stille kring gemeenschappelijk te ervaren en zij laten hun daden daarvan te getuigen.
Stille bijeenkomsten
Stilte kan veel betekenissen hebben; Spannend, rustgevend, opwekkend… De manier waarop het ervaren wordt, heeft te maken met de situatie waarin je verkeert. In een Quakersamenkomst hangt een sfeer van onderling vertrouwen en verbondenheid. Het kan dat je in de stilte een ingeving krijgt die je leven sterk beïnvloed, dat kan ook door de bijdrage van één van de andere aanwezigen.
Inspiratie
De Quaker-beweging is halverwege de 17e eeuw in Engeland ontstaan en groeide snel. George Fox wordt aangemerkt als de stichter ervan. Hij kende de bijbel goed, maar vond in de gevestigde (Anglicaanse)kerk niet wat hij zocht. Tegenwoordig zijn er Quakers die een andere (bijv. humanistische) achtergrond hebben. Quakers laten zich inspireren door vele geschriften waaronder ook de bijbel. Aangezien ieder mens vanuit het Innerlijk Licht kan leven en inspiratie putten is dat ook begrijpelijk.
Maatschappelijke betrokkenheid
Zij zijn zeer betrokken bij de samenleving, maar daarmee lopen ze niet te koop. De eerste Quakers noemden zich Kinderen van het Licht. Dat verkondigden ze niet in woorden maar in daden. Want mooie woorden, diepzinnige gedachten of prachtige visioenen zijn van weinig betekenis als ze niet tot handelen aanzetten. Voor de Vrienden is het leven zelf de enige ‘geloofsbelijdenis’.